Durup düşünürken aklıma gelen eski fotoğraflara bakma isteği ile telefonu elime aldığımda böylesine sürükleyici bir serüven ortaya çıkmasını hiç beklememiştim aslında.
İlk farkettiğim şey büyüdüğüm olmuştu,evet büyümüştüm.Ama farkettiğimden ziyade ilk yüzüme çarpan gerçek ise gülüşlerimin nasıl değiştiğiydi.Önceden içten olan gülüşlerim zamanla o saf mutluluğunu yitirmiş ve çoktan "Zorlama Gülüşler" adı altında yitip gitmişti.
Diğer bir konu ise yanımda olan insanlardı.Sanırım bir kaçı hariç diğerleri bu fotoğraf yığınında kalmayı başaramadı.Galiba gülüşlerim ve yanımdaki insanlar bu konuda doğru orantılı ilerledi.
  Ama bu fotoğraf yığınının ortasında,tek başıma kaldığımda beni en çok mutlu eden şey;şimdi,burada,her şeyin başladığı yerde ve o insanların hiç birine ihtiyacım olmadan "Ben buradayım ve yılmadım." demek oldu.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kendin İçin Yazmak

       “Yazmak bazen kelimelerin önünde acıdan kıvranmaktır.” diyor yazar.Benim son günlerde yazarken yaşadığım durumu da tek cümleyle özetliyor aynı zamanda.Uzun bir süredir yazıya dökmek istediğim bir sürü konu varken ben kelimelerin arasında kaybolup sayfayı kapatıyorum her seferinde.      İnsanın anlatmak istediği bir sürü şey varken susması tam olarak kelimelerin önünde acıyla kıvranmasına sebep oluyor.Özellikle benim gibi çok fazla düşünen insanların tek kaçış noktası yazmak iken cümleleri toparlayamamak fazlasıyla yaralıyor.Kafanızda bir sürü şey varken yazmak hem kolay hem de bir o kadar zor.Çünkü bazı şeylerin yazılması aşırı kolayken bazı şeylerin anlatılması kelimelerden çok daha fazlasını gerektiriyor     Zorluklarla yazdığım birkaç yazı vardı.İnsanlar tebrik etmişlerdi.Dakikalarca konuştuğum konularda da aynı güzel tepkileri alıyordum.Herkesin yazılarım,konuşmalarım ve düşüncelerim hakkında vardığı ortak kanı çok iyi bir göz...
Devamı
     Her insanın kendi etrafında duvarları vardır.Kiminin ki hapishane duvarları kadar yüksek,kimininki  ise kaldırım taşları kadar alçak.Kiminin ki betondan yapılı,kiminin ki çürük tahtadan.Ben o yüksek duvarlarımın üstüne oturmuş ayaklarımı sallandırırken insanların o alçak duvarları arkasındaki suratlarını görüyorum.Görüyorum ve hiç kimsenin göründüğü gibi olmadığını zamanla öğreniyorum.      Ve her zaman o yüksek duvarlarımın üstünde emin adımlarla yürüyerek hayatıma devam etmeye çalışıyorum.Gökyüzüne bakıyorum ve etrafımdaki insanların ne kadar kötüleştiğini,vurdumduymazlaştığını düşünüyorum.Sonra diyorum ki ''Umursama,zaten hiç alçaktan bakan biri yüksektekinin nasıl hissettiğini anlayabilir mi?
Devamı
   Geçen okuduğum bir kitapta şöyle diyordu yazar; ''Hayattaki ıstıraplar tuz gibidir,ne azdır,ne de çok.Istırabın miktarı hep aynıdır.Ancak bu ıstırabın acılığı,neyin içerisine koyulduğuna bağlıdır.Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey,ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir.Onun içinde sen de artık bardak olmayı bırak,göl olmaya hatta derya olmaya çalış.''     Bunu okuduğumda aslında hiç bu açıdan olaylara bakamadığımızı farkettim.İnsanoğlu daima yaşadığı acıların onu boğduğunu,onu ezdiğini söyleyip durdu.En ufak bir üzüntünün bile onun hayatında izler bıraktığını ileri sürdü.Çünkü olaylar karşısında hep kendimizi o bardak gibi gördük. Oysa biz deniz olabilsek,görkemli ve koskocaman bir deniz,tüm bu acıları yutabiliriz.    Yazarın dediği gibi bardak olmaya devam edersek ıstırabın tadını çok fazla hissedeceğiz,tıpkı tuz gibi.Istırap veren şeyle ilgili hislerimizi genişletemeye ise o bardağı kırmakla başlamalıyız sanırım.O bardağı kırıp...
Devamı